سعدی شیرازی
(۶۰۶ شیراز ـ ۶۹۰ شیراز)

ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف، متخلّص به «سعدی» و ملقّب به «استادِ سخن» و «شیخِ اجلّ»، از مهم‌ترین شاعران زبانِ فارسی است که تأثیری انکارناپذیر بر ادبیاتِ پس از خود گذاشته‌است؛ به‌طوری ‌که آثار او مدت‌ها در مدرسه‌ها و مکتب‌خانه‌ها تدریس می‌شده و بسیاری از ضرب‌المثل‌های زبان فارسی نیز از آثار وی اقتباس شده‌است.
او برخلاف بسیاری از نویسندگان معاصر یا پیش از خود، شیوۀ ساده‌نویسی و ایجاز را در پیش گرفت. آثارِ او در اصطلاح سهلِ‌ ممتنع (سادۀ دشوار) است و در آن‌ها نکته‌سنجی و طنزی آشکار یا پنهان وجود دارد؛ دو ویژگیِ مهم که می‌تواند تک‌بیت‌هایی از دریای عظیمِ سروده‌های او را هویّتِ مستقل ببخشد.
و آن‌چه در این کتاب می‌خوانید، ابیاتی جداشده از پیکرۀ باشکوهِ اشعار سعدی‌اند؛ سرشاخه‌هایی جداشده از درختانی سترگ و تنومند، که چون فرزندانی برومند و استقلال‌یافته از دامانِ پُرمهرِ خانواده‌ای ارج‌مند، تنها و توان‌مند، به‌استقلال قدم به جامعۀ ادبیات نهاده‌اند.